Strona:Adolf Dygasiński - Zając.djvu/143

 Tu się rozmowa na chwilę urwała i strzelec znowu ją nawiązał:
 — W którąż stronę idziesz?
 — Każdy widzi, że — do Morzelan...
 — Pójdziemy razem — dobrze?
 — Nikt nie broni!
 Malwa szedł obok Franka i tak rozmyślał w głębi duszy: „Jeżeli tylko dubeltówka została w domu, mógłbym ją wydostać dzisiaj... Wpaść do domu, powiedzieć Florze, że przychodzę po swoją dubeltówkę, zabrać i koniec... A może lepiej namówić Franka, żeby mi strzelbę wyniósł i do rąk oddał?“ To ostatnie więcej przemawiało do przekonania strzelca, ponieważ bał się czegoś tych kobiet. „Ambitne takie i wyśmiewaczki.“ Zwrócił się więc znowu do chłopaka:
 — Wiesz ty Franusiu, że ta dubeltówka, z którą ojciec twój chadza na polowanie, jest własnością dworu morzelańskiego?
 — No wiem, ma się rozumieć! Cóż z tego?
 — Koniecznie mi dzisiaj potrzebna i przyszedłem ją odebrać.
 — Ale starego niema w domu.
 — Ogromna szkoda! Mógłbyś przecie wyręczyć ojca i strzelbę mi oddać — nic wielkiego.
 — Jeno stary połamałby mi kości za wtrącanie się w nieswoje rzeczy.
 Malwa zapomniał, że ma do czynienia z rodzonym synem Tetery, który odziedziczył