Strona:Adolf Dygasiński - Zając.djvu/145

 — Oa, oa! Z siebie pan strzelec chcę winę na mnie zwalić... Ja się przed starym nie wykręcę!
 — Wiesz ty Franusiu, że między nami zachodzi blizkie pokrewieństwo?
 — Matula o tem pokrewieństwie tak mówi: Żerdź w płocie, a kołek w błocie.
 Strzelec umilkł, gdyż odebrał bolesną ranę: rodzina się go wyrzekała. Z milczenia wyrwał go Franek swojem pytaniem:
 Proch będzie? Szrót, kule, pistony? Bo ja też strzelam! Skoro mam starego sprzedać, niechże choć wiem za ile.
 Malwa się przeraził, pomyślał bowiem, że grzechem jest kusić i podmawiać syna przeciw ojcu. Ale chodziło o dubeltówkę, tak upragnioną w tej chwili i, odrzekł:
 — Dam, dam i prochu, i szrótu, i pistonów!
 Franek nic nie odrzekł, zastanawiał się, czegoby tu jeszcze zażądać. Dopiero po jakiejś chwili w te słowa przemówił:
 — Zgoda, ale i kilka trutek na lisy mieć też muszę!
 — Ja lisów nie truję! W Morzelanach jeden tylko szafarz truć umie, a w Malwiczach — twój ojciec.
 — Oho, przy starym nikt się nie pożywi!... No, ale, jeżeli nie trutki, to co innego...
 — Powiedziałem, że ci dam prochu, szrótu, pistonów.