Strona:Adolf Dygasiński - Zając.djvu/179

 — Cóż takiego? — zapytał Franek niedbale.
 — Stary się wściekł, sponiewierał nas, matkę!...
 — Dawno już powinien!
 — My sobie tam dałyśmy redę; ale na ciebie wre, odgraża się ogromnie.
 — O cóż mu chodzi?
 — Listy od doktora do mnie znalazł — cała paczka wypadła mi z kieszeni.
 — To za cóż wre na mnie?
 — A bo doktór w jednym liście pisze wyraźnie, że ty jesteś posłańcem...
 — Phi! Ja sam miałem kiedy staremu, o tem powiedzieć... Korci mię.
 — Oszalałeś?
 — Myślisz, żem ja taki głupi i nie wiem, co się święci!
 — Chylecki myśli się ze mną żenić.
 — Taka to prawda, jak — że się psi bodą! Ale co ja sobie gębę napróżno psuję: masz przecie ojca i matkę! Główna rzecz, żebyś wiedziała, że za noszenie tych listów musisz mi dobrze zapłacić.
 Wykręcił się na pięcie, usiadł na tapczanie, wyciągnął nieznacznie dubeltówkę, stojącą w kącie i za drzwi się z nią wyniósł.
 Już był za progiem sieni, kiedy niespodziewanie spotkał się z ojcem na wązkich schodkach.