Strona:Adolf Dygasiński - Zając.djvu/184

Pan Kacper, sztywnie surowy, pełny godności, przechadzał się po izbie.
 — Aa, co ja widzę, pan Malwa? Zające do szafarni-hę? Dobrze!
 Zamiast odpowiedzieć, strzelec złożył obie ręce i z miną wyrażającą błaganie padł na kolana przed zdziwionym szafarzem, który zapytywał:
 — Co, co, co znowu?
 — Nie gub mię, nieboraka, panie szafarzu!
 — Ja mam gubić? skądże się wzięło?
 — Oj, ta dubeltówka nieszczęśliwa!
 — Du-bel-tó-wka?... Uhuu! — zawołał szafarz, przypominając sobie wczorajszą rozmowę. Wstań-no, panie Malwa! Tylko głupca raduje taka postawa na klęczkach... Ja nie król! Więc jakże, dubeltówka dworska przepadła?
 — Radź, panie szafarzu, będziesz dobrodziejem moim na całe życie! Toć my obaj katolicy, z Malwicz pochodzimy... Miej litość nademną!
 — Dobrze to jest, panie Malwa, udawać się w pokorę — rzekł szafarz, patrząc na końce butów; — Sługa pokorny, koń powolny, żoneczka czuła — oo! Ale stać na mrozie, upokarzać się po szkodzie-hę?
 — Grzeszna moja dusza! — zawołał Malwa żałośnie, a pan Kacper ciągnął dalej:
 — Knieja jest to... jest to... owczarnia, strzedz jej trzeba przed lisem, wilkiem, złodzie-