Strona:Adolf Dygasiński - Zając.djvu/185

jem, strzedz z dubeltówką na ramieniu. Cóż z tego, że Tetera brat pana strzelca, kiedy złodziej koronny?
 — Oj, nabroił on, nawarzył mi piwa! Bądź litościwy, panie szafarzu!
 — Nademną nie mają litości! — rzekł szafarz opryskliwie, — kąsacie mię, oczerniacie, gady!
 — Święty Boże, któżby miał śmiałość! — wykrzyknął strzelec ze szczerością, która zastanowiła pana Kacpra.
 — Kto? Kto miałby śmiałość? Cała ta hołota, służba dworska, przyjaciele Filipka, różne pucybuty!
 — A i ja miałbym słuchać kucharza? Boże zmiłuj się!
 — Szelma, błazen — prawda? Myśliwego udaje, chce rej wodzić w Morzelanach.
 — Ej, jakie tam jego myśliwstwo!
 — Widzisz, panie Malwa, tacy mir mają, ludzie ich słuchają, wierzą ich łajdackiemu szczekaniu.
 — Cóż oni mogą złego mówić, czem szkodzić?
 — Jak to, panie Malwa, nie wiesz, że mię we dworze mają za pijaka i o tem tylko mówią?
 — Ha, to już złej gęby potrzeba! — odrzekł strzelec dobrodusznie, zyskując sobie coraz więcej serce szafarza.