Strona:Adolf Dygasiński - Zając.djvu/188

na jednem miejscu, twarz mu zczerwieniała, rozkładał żywo ręce i znowu mówił:
 — Panie Malwa, jakeś jest uczciwy szlachcic z Malwicz, powiedz, czy ja wyglądam na pijaka?
 — Żeby mię tak Bóg ostro sądził!
 — Widzisz, a te łajdaki śmieją mówić! I tacy mają wiarę... Możeby jeszcze sznapsika? Trącę się walerjaną z porządnym człowiekiem... Widzę teraz wyraźnie, że Malwa-Zabłotnik jest moim przyjacielem. Cóż kiedy przy tym dworze ludzie się marnują! No, jeszcze wódeczki, rodaku z Malwicz!
 Zataczając się podszedł do szafy i trzęsącą się ręką nalał strzelcowi pół szklanki, a potem podążył ku framudze po swą walerjanę.
 Malwa pił jedynie przez uprzejmość, uważał, że nie wypada odmawiać. Ale gorzałka poszła strzelcowi do głowy i dodała mu śmiałości, Malwa rzucił się do niego z zapałem i, całując go w rękę, mówił:
 — Radź, dobrodzieju, radź, co mam zrobić z tą dubeltówką!
 Szafarz chwycił teraz strzelca za szyję, przyciskał do siebie całował.
 — Bierz dubeltówkę, bracie Malwo, bierz!
 W tej chwili właśnie ściskający się serdecznie stracili równowagę i z łomotem upadli na ziemię tak, że strzelec lażał na szafarzu.