Strona:Adolf Dygasiński - Zając.djvu/192

chorować, ale im nie pozwoliła przez zazdrość. Chylecki, owinięty w burkę z szafirowemi wyłogami, marzył o ślicznie zadartym nosku Maryni Teterzanki. „Ma coś osobliwego w tym nosku“... Ile razy ją sobie przypomniał, zawsze ów nosek stawał mu przed oczyma. Są kobiety, których wdzięk polega na wyrazie ust, oczu; Marynia miała wdzięk w nosku głównie. „Jest coś takiego, że człowieka ciągnie w dzień i w nocy“. Felczer uśmiechnął się: może myślał o tej przejażdżce sankami, kiedy lepszy śnieg spadnie.
 W tem biegnący za wózkiem Trezor zaskowyczał. Obejrzał się Chylecki, wybity z słodkich dumań, że dwa charty wparowały do rowu jego wyżła i nielitościwie go tarmoszą.
 W pierwszej chwili chwycił za dubeltówkę, miał zamiar strzelić do napastników; ale zaraz się, zmiarkował, że nabój mógłby dosięgnąć Trezora, przeto zaniechał strzelania i krzyknął na furmana:
 — Stój!
 — Co to, panie, znaczy, że psy psa pogryzą? — rzekł woźnica, chłop stary, — a tam w Gwiazdkowie organiścina umiera, matka pięciorga dzieci.
 — Stój! — powtórzył felczer niecierpliwie i chłop powstrzymał konie.
 W tejże chwili ujrzano pędzącego w cwał przez pole jeźdzca, który tak się jakoś dziwnie