Strona:Adolf Dygasiński - Zając.djvu/194

czął sobie wylizywać bolące miejsca na brzuchu.
 — Dzień dobry! Czy nie na polowanie? — zapytał Węglicki.
 — Żeby to! Do chorej.
 — A młoda przynajmniej?
 — Organiścina z Gwiazkowa — słyszę — pięcioro dzieci.
 — Czegóż ona chce więcej? Powinna umrzeć!
 — Tfu! — splunął stary furman.
 Węglicki spojrzał na felczera ze zdziwieniem jakby chciał powiedzieć:
 — Jak to, wolno temu chłopu w taki sposób spluwać? On nas wyraźnie lekceważy.
 Ale Chylecki wiedział, że z chłopów żyje i spytał:
 — Jakże panu koniuszemu służy w tym roku szczęście?
 — Szczęście — do czego?
 — Do zajęcy.
 — No, jak zwykle! — odparł koniuszy tonem człowieka zarozumiałego; — moje Sokoły nigdy nie puszczą kota... Myślałem, że mię doktór o inne szczęście pyta.
 — Ile też sztuk wzięły Sokoły w tym roku?
 — Wiesz pan, że niepamiętam dobrze — okrągłe dwieście, czy dwieście i jednę!
 — Fiu, fiu, fiu!