Strona:Adolf Dygasiński - Zając.djvu/195

 — Doktór sobie zwykle na ptaszki z wyżłem, na słonki-co?
 — Mało się ma czasu, ludzie chorują.
 — Ale przecie?...
 — Pewnie także do dwustu sztuk dociągnęłem.
 — Ho, ho, ho!
 — Dla mnie polowanie na zające jest za nudne.
 — Może doktór myślisz, ża Sokoły nie wezmą jelenia, sarny, wilka? Słowo honoru daję, przedwczoraj wyjechałem na kwadransik i uszczuło się dwa wilki — bestye jak byki.
 — Pi, pi, pi!... W Morzelanach bo niema wilków.
 — Sarenki są, to lepsze!
 — Tego towaru wszędzie jest dosyć.
 — Ee, jest tam jedna w Malwiczach, kwiatek, cacko! Taka z zadartym noskiem, cu-kiee-rek.
 — Wiem, znam! — powiedział skwapliwie Chylecki, a jego głos fizyognomia zdawały się tę myśl wyrażać: — jest to przecież mój rewir!
 — Onaby, jak myślę... — Węglicki nie skończył mówić, kiedy furman zaczął się śmiać głośno i stropił koniuszego, który teraz, podparł sobie bok ręką, zajechał chłopu od czoła, zapytując surowo:
 — Czego się ty śmiejesz, durniu?