Strona:Adolf Dygasiński - Zając.djvu/264

 Chłopa zdjęła litość, zabrał się do roboty: z biedą posadził pod kłodę drąg jeden, drugi. Wysilał się potem i co który drąg podniósł, zaraz podstawił pod niego soszkę — podstawkę taką. Kapał mu z czoła pot, ale zwierzę ocalił i sam wrócił do domu.
 Upłynął jakiś czas. Maciek zapomniał o swoim uczynku, idzie znowu na zbierkę do lasu, spotyka jak raz tego samego niedźwiedzia, który wręcz pyta:
 — Tyżeś to, chłopie, ocalił mi niegdyś życie?
 — Jużci ja, albo co?
 — Bo, widzisz przyjacielu, chciałbym ci dać koniecznie nagrodę, jako mię okrótnie korci, żem ci winien wdzięczność.
 — Co znowu za nagrodę?
 — Kochanku, ja cię zjeść muszę — niema rady!
 — Śmiałbyś, kudłaczu jakiś, dobroczyńcę swego zabijać?
 — Przecie każdy na tym świecie za dobre złem płaci, to i ja nie mogę ci się inaczej wywdzięczyć.
 — Gadanie! Tylko podły tak robi! Sprawiedliwość, wdzięczność, były, są i będą na świecie.
 Więc niedźwiedź w śmiech.
 — Jeszczem też takiego głupca, jak żyję, nie widział! — powiada — ale słuchaj, ja ci