Strona:Adolf Dygasiński - Zając.djvu/265

przyznam słuszność, jeżeli znajdziesz sędziego, który sprawę między nami rozsądzi podług ciebie.
 — Znajdę! — zawołał Maciek i poszedł szukać sędziego.
 Spotyka chłopa.
 Pójdźcie, — mówi mu — zrobicie sąd między mną a niedźwiedziem!
 Chłop poszedł, niby to słucha, o co chodzi, a Maćka łokciem trąca, mruga na niego i do ucha mu szepce:
 — Powiedz najprzód, ile mi zapłacisz, jeśli sprawę osądzę na twoją korzyść? A nie, to przegrasz.
 Niedźwiedź zaraz zmiarkował zmowę i ryknął:
 — Sprawiedliwości nie można kupić ani sprzedać! Tem mi oczu nie zamydlicie.
 Maciek podrapał się w głowę:
 — Źle, kiedy człowiek jest takim sędzią!
 Biegnie szukać innego.
 Napotkał wołu, wiedzie go, zaprasza żeby sądził.
 — Czym ja głupi? — wół odrzeknie — widzę przed sobą dwóch swoich rzeźników i rad będę, jeżeli choć jednego z was licho weźmie... Jeszcze tego brakuje, żebym takim sprawiedliwość oddawał! — ryknął, zadarł ogon i uciekł.