Strona:Adolf Dygasiński - Zając.djvu/270

 — Wdzięczności niema, bo ona musi od stworzeń wychodzić, a te są niewdzięczne; ale sprawiedliwość pochodzi od samego Boga i ona nigdy nikogo nie minie.
 Zaczęło się sądzenie: niedźwiedź mówi, że tak a tak:
 — Zjeść go powinienem, jeno chcę najprzód przekonać, jako na świecie niema wdzięczności ani sprawiedliwości.
 Maciek też wykłada swoje.
 — Dobrze to jest, co wy mówicie, — powiada zajączek — tylko ja koniecznie muszę widzieć, jak wszystko było, zanim ta wasza sprawa powstała.
 — Leżałem pod kłodą — rzecze niedźwiedź — a ten głupi chłop kłodę dźwignął i mnie wyswobodził: niechże ma za to nagrodę!
 — Ja muszę widzieć, jakeś ty wyglądał! — powtarza zajączek.
 — Bo możeś ty jest za wdzięcznością? — pyta niedźwiedź.
 — Nie znam wdzięczności na świecie, znam tylko grzeszne istoty.
 — Widzę, że z ciebie sędzia całą gębą.
 Poszli, znaleźli to miejsce, gdzie kłoda przywaliła była niedźwiedzia: drągi i soszki podpierały kłodę.
 Tak zajączek mówi:
 — Właź-że, Misiu, pokaż mi, jak leżałeś!