Strona:Adolf Dygasiński - Zając.djvu/56

 Całej rodzinie dużo do myślenia dała okoliczność, że doktór nie chciał przyjąć wynagrodzenia za wizytę.
 — Bardzo grzeczny i dorzeczny człowiek! — rzekła Flora zadowolona.
 Marynia spojrzała zalotnie w zwierciadle, poprawiła sobie grzywkę i odparła:
 — Ja wiem, dlaczego Chylecki nic nie przyjął!...
 Stary leżał z zamkniętemi oczyma i w cichości rozmyślał: „Franek, szelma, pewnie zgoni, zamorduje szkapę!... Dałbym ja mu!“
 Pod wieczór pogorszył się stan zdrowia i chory zaczął stękać.
 — Czego kwękasz? — fuknęła nań Flora, — to ci nie ulży, a nas głowy bolą.
 Napomniany, wstrzymał się już od jęków i choć sam w nocy nie spał, innym spać nieprzeszkadzał.
 Ale nazajutrz rano znowu stękał — zapomniał się widać. Przychodzą na to do domu sąsiadki i któraś półgłosem z miną litościwej duszy powiada:
 — Z duszy-serca życzę mu wyzdrowienia, ale jeśliby się długo miał tak męczyć, to lepiej, żeby odrazu...
 Tetera słyszał te słowa, drgnął, rozstękał się głośniej jeszcze.
 Drgnęła i Flora: „źle byłoby stracić takiego wołu roboczego!“