Strona:Adolf Dygasiński - Zając.djvu/98

westchnął: przypomniał sobie, że mu się przyśnił dzisiaj Cymbał.
 „Szkoda, mądry, dobry był psina!“
 Westchnął znowu, gdyż teraz za psa i za siebie musiał pracować.
 Nizki, skulony, toczył się ku wsi drobniutkim kroczkiem, trzymając pod pachą dubeltówkę, a zpod kołtuniastej czupryny zaledwie znać było szczuplutką, poczerniałą twarz, ożywioną przez czarne, zezowate oczka. Zimny jesienny ranek kąpał się w rosie, a płachty mgły wisiały panad łąkami, lasami. Właśnie pasterze wypędzali ze wsi bydło w pole, a jeden z nich spostrzegł przemykającego się chyłkiem Malwę i krzyknął:
 — Mysi król idzie!
 Nadbiegli inni, wołali na wszystkie strony:
 — Mysi król! Mysi król!
 Strzelec przyśpieszył kroku, chciał się jak najprędzej wyrwać, uciec od natrętnych krzykaczy, którzy teraz natarczywie za nim biegli, trzaskali biczami i krzyczeli:
 — Mysi król!
 Pochylił się ku ziemi, udając, że bryłę błota w swej obronie podnosi. Swawolnicy przystanęli, a on tymczasem w derdy uchodził. Jeszcze poskoczyli za nim z okrzykiem:
 — Mysi król!
 Teraz z oddalenia złożył się do nich strzelbą, ażeby nastraszyć malców. Ale przed jedną