Strona:Adolf Klęsk - Zwierzenia histeryczki.djvu/83

 Lekarz cofnął się i za chwilę wszedł ubrany. Jaśku, ja się tak boję, że się zaziębisz — uważaj na siebie! — błagała żona.
 Bądź spokojna żonusiu, nic mi nie będzie.
 Poszli.
 Choroba okazała się nie tak straszną w rzeczywistości, tylko pacjent był niecierpliwy. Parę kroków okazało się dużą odległością, a czas był straszny.
 Lekarz wracał do domu dziwnie zmęczony. Co chwila brały go dreszcze, wrócił do domu i położył się do łóżka. Rozwinęło się silne zapalenie płuc, a w cztery dni już nie żył. Osierocił żonę i czworo dzieci.
 A żona pacjenta nawet nie przyszła na pogrzeb, bo bała się męża zostawić samego, on tak delikatny i nerwowy!
 Nie przyszło jej nawet na myśl, że tamten biedak życie swe poświęcił... Wszak to był jego obowiązek jako lekarza.