przytomność. Jeżeli po takiem wylękaniu dziecię niewiele płacze, jest osłabione i chce spać, jest to niebezpiecznem; a jeżeli podczas snu głowa jest rozpaloną, może do 9 dni duch zupełnie opuścić ciało. Gdy natomiast mimo normalnej ciepłoty głowy dziecko jednak się zrywa ze snu, trzeba je ułożyć w ciszy i zważać, by nic nie przerywało snu. Takie raz wylękane dziecię jest przez dłuższy czas nerwowe. Delikatniejszym, bystrzejszym wzrokiem duchowym obdarzonym dzieciom wystarczy, gdy kto obok udaje psa, szczeka i biega po czworakach, by je tem przestraszył, bo tem samem przywołuje mniej lub więcej straszne elementy. Takie dziecię może się zlęknąć, widząc na jego grzbiecie siedzące elementy, które wywołują nader silne wrażenia i wstrząśnienia. Jest dobrze, by dziecko natychmiast po wylękaniu oddało mocz i nie zasypiało. Dobrze także jest natrzeć całe ciało spirytusem. Gdy dziecię rozumie już cokolwiek i potrafi myśleć o psie, można uchwycić wobec dziecięcia psa za ucho i uderzyć go lekko kilka razy, niby, że się go karze, lecz tak, by zwierzę bardzo nie cierpiało. W myślach natomiast wracać mu to, czego się dziecię zlękło, by ów element nie czepiał się maleństwa i nie ssał jego prany życia. Najlepiej pomyśleć: „Idź, zabierz sobie wszystko, coś przyniósł złego!“
