Jest na Podlasiu tykocińskiem wieś Gołębie, zamieszkała wyłącznie przez zagrodową szlachtę, odwieczne gniazdo Gołębiowskich. Ze stron też powyższych dziad Łukasza Jan Gołębiowski, szlachcic herbu Gozdawa przeniósł się na Litwę za czasów saskich i służył tam wojskowo, jako towarzysz pancernego znaku. Syn jego Józef pozostawał od lat młodych w obowiązku u Franciszka ks. Druckiego Lubeckiego, marszałka pińskiego, potem trzymał dzierżawę. Z licznego potomstwa został mu tylko syn Łukasz i dwie córki. «Urodziłem się w Pohoście o 6 mil od Pińska, d. 13 października 1773 r. — powiada o sobie Łukasz. — Ojciec nauczył mnie czytać po polsku, po rusku i po łacinie. W Nowym Dworze czytywałem przed księdzem Gołębiowskim, bazylianinem z śliczną białą brodą. Księżna czytywać mi kazała, kiedy w poobiednich godzinach z p. Wiśniewską, rezydentką, drezlowały złoto, Małym lektorem swoim mnie nazywała, tłómaczyła gdym czego nie rozumiał. Dozwolono mi było należeć do społeczeństwa młodych księżniczek, co miało zapewne wpływ na moje ukształcenie. Radość była, gdy wuj, namiestnik brygady petyhorskiej przyjechał. Kształcił mnie na żołnierza i gniewał się, że we mnie rycerskiego ducha nie widział.
