Ta strona została przepisana.
ubogi bez światła i drogi, mojej nadziei nie mam oprzeć na czem... jękiem Ciebie wyszukam, zdobędę Cię płaczem.. Z wolą wrogą, z wolą srogą walczę chrobrze — przygniotła mnie.. i tak dobrze! Cierpię lecz się nie poddaję: mam ja siłę, co wzbogaca: praca ducha i rąk praca — jedna ginie, inna wstaje,» a ta praca powinna być poparta «świętą i mocną cierpliwością...» Oto w jaki sposób zmodyfikowały się poglądy Ujejskiego. Ale nie zwątpił, nie zrezygnował, a «zostawiony gdzieś na mogił straży, jak żóraw, aby nie spał śród omamień, trzymał swe serce w ręku...»[1].
Ign. Chrzanowski.
- ↑ Z prac, poświęconych życiu i twórczości Ujejskiego, wymieniamy następujące: Antoni Bądzkiewicz. Kornel Ujejski, zarys biograficzno-krytyczny, Kraków i Petersburg 1893. — Józef Tretiak. Kornel Ujejski i jego poezya, Kraków, 1893. — Tadeusz Pini. Kornel Ujejski, wspomnienie pośmiertne, Lwów, 1897 (jestto zbyt pesymistyczna ocena twórczości poety). — Stanisław Tarnowski. Kornel Ujejski («Przegląd polski,» zeszyt wrześniowy, 1898). — Antoni Mazanowski. Charakterystyki literackie pisarzów polskich. V. Kornel Ujejski («Biblioteka powszechna,» nr. 234), Złoczów, 1898. — — Kazimierz Wróblewski. Kornel Ujejski, w dodatkach garść listów Ujejskiego, Szajnochy i Bohdana Zaleskiego, Lwów, 1902.
