Geniusze są chlubą narodów, które ich wydały; ich imiona złotemi głoskami zapisują w dziejach i ze czcią i uwielbieniem powtarzają pokolenia.
Dla społeczeństwa atoli stokroć donioślejsze znaczenie mają ludzie, których imiona nie stają się zabytkiem historyi, których cicha i skromna praca nie jest znana szerszemu ogółowi, ale praca ta i samo nawet istnienie tych ludzi są niezbędne dla życia i rozwoju narodów. Do takich postaci należał zmarły niedawno Dr. Julian Titius, jeden z ostatnich wychowańców akademii medyko-chirurgicznej Wileńskiej. Nie wsławił imienia swego żadnym czynem bohaterskim, żadnym wynalazkiem, żadnem wiekopomnem dziełem literackiem lub muzycznem, pomimo to jednak Wilno ze czcią zmarłego wspomina, gdyż całe długie życie jego oddane było na usługi cierpiących i nieszczęśliwych, sam on zaś był żywym wzorem cnót obywatelskich.
Dr. Julian Titius pochodzi ze szlacheckiego rodu saskiego, który liczył kilku sławnych mężów. Szczególnie wsławili się przez swe prace naukowe rektor gimnazyum gdańskiego, Jan Piotr Titius, za czasów Jana Sobieskiego i rektor Uniwersytetu w Lipsku w XVII wieku. Gotlieb Gerhard Titius. Przodkowie Titiusa za panowania Augusta III zamieszkali w Polsce, dziad zaś jego, Fryderyk, w końcu XVII stulecia przeniósł się na Litwę i tu kupił majątek.
Ojciec jego na początku XIX stulecia przybył do Wilna ze znanym wydawcą
