Najzasłużeńszy z ziemian swego czasu na polu dziejów sztuki polskiej urodził się r. 1804 w Nowosilkach, majętności rodzinnej w Lubelskiem, z ojca Tomasza i matki Teresy z Krajewskich.
Kształcił się w liceum warszawskiem i uniwersytecie aleksandryjskim w Warszawie, a w r. 1829 wstąpił do służby publicznej w Towarzystwie kredytowem ziemskiem i w biurze ówczesnej Heroldyi. Rozmiłowawszy się w estetyce, został w ciągu całego żywota niezmordowanym pracownikiem i szczodrym orędownikiem sztuki polskiej. Zbudował też sobie pomnik zasługi wiekuistej w społeczeństwie jako badacz dziejów sztuki, nakładca wielu dzieł naukowych, opiekun artystów i uczonych, wreszcie zbieracz pamiątek, dzieł sztuki i źródeł naukowych.
Początkowo zajął się Rastawiecki numizmatyką i zgromadził już zbiór poważny monet polskich. Znalazłszy jednak pole to za zbyt cenne dla swej działalności, poprzestał tylko na wydaniu znacznym nakładem wspaniałej dwutomowej pracy Ignacego Zagórskiego p. t. «Monety dawnej Polski». Nabywszy znaczny zbiór map krajowych, (które jeszcze przed stu laty spisał i uporządkował Daniel Janocki, bibliotekarz Załuskich) i ocaliwszy przez to ten skarb nieznany, pomnożył go licznemi własnemi odkryciami i wydał w r. 1846 książkę pod tyt. «Mapografia dawnej Polski,» która pozostała
