W żadnej z wojen, w dawnych czasach przez Polskę prowadzonych, nie zabłysnęło wybitnemi zdolnościami tylu oficerów, co w wojnie r. 1831. Na czele ich wszystkich stoi iście genialny Prądzyński. Obok niego jaśnieją imiona takich wodzów, jak: Chłopicki, Dwernicki, Debiński, Chłapowski, K. Skarżyński. Ale pierwsze miejsce po Prądzyńskim zajmuje, ze względu na swoje wyjątkowe uzdolnienie, Wojciech Chrzanowski.
Życie jego do r. 1831 mało przedstawia interesujących szczegółów. Urodzony w województwie Krakowskiem w roku 1788, wstąpił w r. 1807, jako ochotnik, do formującej się artyleryi Księstwa Warszawskiego. Na początku r. 1809 został podporucznikiem i w tym stopniu odbył wojnę austryacką. W r. 1810 przeszedł do inżynierów i w r. 1812 został porucznikiem. W wojnach 1812-14 roku brał udział, ale nie otrzymał w nich ani orderu, ani awansu. Dopiero w wojsku Królestwa kongresowego otrzymał w r. 1818 stopień kapitana, a w następnym przeniesiony został do kwatermistrzowstwa.
Jako oficer kwatermistrzowstwa, musiał wszelako zwrócić na siebie uwagę przełożonych, skoro w r. 1829 został komenderowany do działającej za Dunajem armii rosyjskiej, jako «oficer bardzo wykształcony i bardzo inteligentny» («un officier très bien instruit et très intelligent»). Po powrocie z Turcyi objął znowu
