Strona:Aleksander Arct - Spiskowcy (1907).djvu/14

—   12   —

 Naraz grobową ciszę podziemia przerwały odgłosy ciężkich kroków.
 — Idą po mnie! — szepnął Arnold.
Żegnaj mi droga Szwajcarjo! Już nie ujrzę więcej rodzinnych gór. Już nie będę wdzierał się po ich stromych zboczach, nie pojadę łodzią po zielonej toni Vierwalsztaetskiego jeziora.
 W zamku zazgrzytał klucz, rozwarły się żelazne podwoje wiodące do lochu.
 W świetle latarni Arnold ujrzał mnicha. Za nim stał halabardnik, trzymając w jednej ręce stołek, w drugiej — latarnię, którą podniósł i oświecał jej blaskiem wnętrze lochu.
 Mnich, zbliżywszy się do Arnolda, wyrzekł wolno:
 — Arnoldzie z Melchtalu, powstań! Szeptem zaś dodał:
 — Jestem twoim przyjacielem. Czyń wszystko, co ci rozkażę.
 Kiedy się Arnold podniósł z posłania, mnich rzekł znów głośno i wolno:
 — Zanim wybije ostatnia twoja godzina, uklęknij, ukórz się przed Bogiem i wyznaj mi ze skruchą, jakiemi grzechami obrażałeś Pana niebios.
 Arnold ukląkł.
 Mnich, zwróciwszy się do halabardnika, rzekł:
 — Podaj mi stołek i usuń się do drzwi.
 Następnie, usiadszy przy klęczącym Arnoldzie, przyłożył usta do jego ucha i wyszeptał:
 — Połóż mi ręce na kolanach: przetnę ci powrozy...
 Zdumiony Arnold spełnił rozkaz. Mnich szybkim posunięciem noża przeciął pęty i wcisnąwszy w dłoń Arnolda duży klucz, szepnął:
 — Jutro o świcie kat z rozkazu Gesslera,