Strona:Aleksander Arct - Spiskowcy (1907).djvu/23

—   21   —

 — Przyniosę dzban mleka i bochenek chleba — dodał po chwili. Posilimy się na drogę i wyruszymy zawczasu, bo chociaż do Rütli niedaleko, jednak na moje stare nogi i to kawał drogi.
 Wypiwszy parę kubków mleka stary Fürst nacisnął czapkę na głowę i rzekł do Tella:
 — Chodźmy, drogi synu. Chodźmy tam, gdzie nas woła powinność.
 Po godzinie drogi doszli do Flüelen i zatrzymali się przed domem Staufachera.
 — Werner w domu? — zagadnął Fürst młodą dziewczynę, zajętą na podwórzu robieniem serów.
 — Owszem, ojciec jest w domu! — odparła dziewczyna, pozdrowiwszy Fürsta i Tella. — Proszę wejść do mieszkania.
 — Witajcie, druhy! — zawołał radośnie Staufacher, wychodząc na ich spotkanie. — Bardzo się cieszę, że przybyliście wcześniej. Proszę, wejdźcie do izby.
 — Czy to dziś napewno? — spytał go szeptem Fürst.
 Staufacher skinął głową. Potym zamknął drzwi, okna i wskazawszy przybyłym stołki, usiadł blizko nich i długo rozprawiał, co i jak należy mówić, żeby wzbudzić w słuchaczach zapał i chęć do walki z tyranem.
 — O jakżem szczęśliwy! — rzekł wkońcu — że dożyłem dzisiejszego dnia! Tak mi dziś jasno, wesoło i pogodnie na duszy!.. Dotychczas pędziłem dnie w smutku i żalu nad utraconą wolnością dawnej, spokojnej, szczęśliwej Szwajcarji! Przeraża mię widmo wojny: tysiące ofiar ludzkich, spalone domy, osady i miasta. Lecz, czyż tych samych ofiar niema i teraz? Czy Gessler nie zabija ludzi, nie pali wsi i osad spokojnych obywateli! Sprawiedliwość nieba jest wiel-