Strona:Aleksander Arct - Spiskowcy (1907).djvu/25

—   23   —

Winkelried — bo jak mówiłeś — Rütli leży niedaleko od Brunnen.
 — Tak jest — odparł Baumgarten. — Dzieli nas od samotnej, leśnej chaty zaledwie paręset kroków.
 — Zawróćmy teraz na prawo w las! Hej, tam ostrożnie! — zawołał na idących z tyłu — pilnujcie się, bo w lesie ciemno, a droga stroma i niebezpieczna.
 Po kilku minutach stanęli przed opuszczoną chatą.
 — To niespodzianka! — zawołał Baumgarten. Jesteśmy pierwsi. Górą Unterwalden!
 — Bracia, nałamcie gałęzi i rozpalcie ognisko! Będzie nam cieplej!
 Kilku ludzi spełniło jego rozkaz.
 Wtym nocną ciszę przerwały oddalone dźwięki dzwonów.
 — Klasztorni bracia w Szwyz dzwonią na nocne modlitwy — odezwał się Winkelried. — Powietrze jest dziś bardzo czyste, bo dźwięki dochodzą do nas z wielkiej odległości.
 — Kto idzie? Odezwij się! — zawołał Burkhart, zauważywszy, że z leśnych ciemności wyłania się kilka postaci.
 — To ja, Staufacher — zabrzmiała odpowiedź. Przychodzę z Fürstem i Wilhelmem Tellem.
 — Witajcie, witajcie! — zawołali unterwaldczycy.
 Staufacher usiadł na stopniu wiodącym do wejścia chaty i odetchnąwszy, rzekł:
 — Baumgartenie, ciebie poznałem po głosie, reszty zaś braci nie znam. Zanim płomienie ogniska oświecą ich twarze, powiedz, kto przyszedł z tobą?
 — Jestem w towarzystwie Winkelrieda, Meiera z Sarnen, Burkharta, Arnolda z Sewy i Klausa z Flüelen. Każdy z nich przyniósł mi ze swe-