Strona:Aleksander Arct - Spiskowcy (1907).djvu/30

—   28   —

oto strzelec nie chciał uczcić ukłonem twego kapelusza.
 — Jak się nazywasz? — zwrócił się Gessler do Tella.
 — Jestem Wilhelm Tell.
 — Tell? A to dobrze — zawołał Gessler —. Cieszę się, że spotykam zbawcę «uciśnionych», których podczas burzy przewiozłeś przez jezioro. Lubię śmiałych ludzi! Dowiedziałem się również, że jesteś niezrównanym strzelcem i że twoja strzała nigdy nie chybia.
 — Tak, książę! — zawołał Walter — mój ojciec na odległość stu kroków zbija jabłko z jabłoni.
 — Czy to twój syn, Tellu? — spytał Gessler z dziwnym uśmiechem.
 — Tak, książę.
 — Czy masz więcej dzieci?
 — Mam dwuch chłopców.
 — Którego z nich więcej kochasz?
 — Obydwuch kocham jednakowo.
 — Pięknie. Ja zaś dzieci nie mam, a jabłka bardzo lubię i zawsze je noszę w kieszeni.
 Po tych słowach sięgnął po jabłko i dodał:
 — Jeśli na sto kroków potrafisz zbić jabłko z drzewa, tym łatwiej je strącisz z głowy swego syna. Celuj jednak dobrze, bo jeśli nie trafisz, każę ci zerwać z karku głowę.
 — Ja miałbym mierzyć w swego syna? – zawołał Tell. — Nigdy! Wolę śmierć!
 — Rozkazu swego nie zmienię — odparł książę drżącym z gniewu głosem. — Musisz to uczynić, lub zginiesz wraz z synem!
 — Rozstąpić się! — krzyknął na mieszczan. — Pachołcy, zróbcie przejście! Postawić chłopca pod murem i zawiązać mu oczy!
 — Nie potrzeba wiązać mi oczu — zawołał Walter. — Ja się nie boję strzały z ręki ojca.