Strona:Aleksander Arct - Spiskowcy (1907).djvu/39

—   37   —

przerywał szelest rozsuwających się krzaków, porastających zbocze skały. Wśród krzaków ukazał się Tell.
 Fürst odwrócił głowę i cicho spytał:
 — Czy już jedzie?
 — Tak! — odparł Tell. Jest za zakrętem drogi. Poprzedza go Friesshart. Staraj się ich powstrzymać.
 Zaledwie Tell miał czas się ukryć, nadjechał Friesshart i ujrzawszy Fürsta, zawołał:
 — Kto jesteś i co robisz w tym parowie?
 — Z Altdorfu idę do Küssnacht — odparł Fürst. — Jestem stary i słaby, zmęczony drogą — odpoczywam.
 — Po co idziesz do Küssnacht?
 — Chcę prosić księcia o wypuszczenie na wolność Tella.
 Usłyszawszy to, Friesshart zaśmiał się złowrogo i rzekł:
 — Starcze! Radzę ci nie wspominać księciu o Tellu. Umykaj, pókiś cały, bo książę lada chwila nadjedzie.
 — To dobrze! — odparł Fürst. — Na drodze łatwiejszy do niego dostęp, niż w zamku. Nie jestem jego sługą, więc się go nie boję.
 — To rzekszy, powstał i stanął na środku drogi.
 Na tę chwilę nadjechał Gessler z Rudolfem der Harras.
 — Z drogi, szalony starcze! — krzyknął Friesshart i chwycił go za ramię.
 — Potężny książę! — zawołał Fürst, pasując się z Friesshartem — wysłuchaj mojej prośby!
 — Puść go! — rozkazał Friesshartowi Gessler. — Mów, czego sobie życzysz, byle prędko! — zwrócił się do Fürsta.