Strona:Aleksander Błażejowski - Czerwony błazen.pdf/52

 — Albo?
 Pani Hala spuściła powieki.
 — ... albo u swojej przyjaciółki.
 — Czy mogłaby mi pani podać kilka szczegółów o przyjaciółce męża? Rozumie pani, że nie jest to prywatna ciekawość, — jedynie chęć wytropienia morderców zmusza mnie do stawiania tak niemiłych pytań.
 — Owszem. Przyjaciółka mego męża przed dwoma jeszcze laty była maszynistką w jego banku. Pokazywano mi ją w teatrze i na ulicy. Jest to młoda, przystojna dziewczyna o mało inteligentnym, i bardzo wyzywającym typie. Ubiera się bardzo dobrze, często widywałam ją w towarzystwie jakiejś staruszki, prawdopodobnie matki. Wiem, że mąż wynajął i umeblował dla niej jakieś duże mieszkanie przy Jasnej. Nazywa się podobno Zofja Potoralska. Więcej nic nie wiem w tej sprawie, a zrozumie pan komisarz, że zbytniej ciekawości w tym kierunku nigdy nie objawiałam.
 Komisarz Borewicz skłonił głowę na znak zrozumienia.
 — A nie wie pani, czy pannę Potoralską łączyło cośkolwiek z kabaretem, teatrzykiem, baletem, czy w tych sferach miała ona jakieś znajomości?
 — Tego nie wiem.
 — A czy nie słyszała pani przypadkiem, by mąż w zdobyciu względów panny Potoralskiej natknął się na jakiegoś zazdrosnego rywala lub mściwego brata?
 — Nie słyszałam.
 — A teraz jeszcze jedno przykre pytanie, które niech pani usprawiedliwi moim obowiązkiem urzędnika śledczego. — Czy nikt z powodu zazdrości o panią nie targnął się na życie jej męża?