Strona:Aleksander Błażejowski - Czerwony błazen.pdf/77

skiemu dyplomacie. Ta rękawiczka, ten wyjazd do Konstantynopola, to przedostanie się za kulisy przy pomocy robotnika, — to wszystko mówi, że pański dyplomata nie ma czystego sumienia. Nakaz aresztowania oczywiście wydam.
 Prokurator wyjął z szuflady biurka formularz nakazu aresztowania, umaczał pióro w kałamarzu i zamierzał blankiet wypełnić.
 — A jak się nazywa pański dyplomata, panie komisarzu?
 — Wiktor Skarski.
 — Jak? — spytał Gliński, zrywając się z fotela.
 — Tak, Wiktor Skarski, radca ministerstwa spraw zagranicznych — odpowiedział spokojnie Borewicz.
 Gliński długo wypełniał formularz. Litery imienia i nazwiska Skarskiego myliły mu się. Zniszczył jeden blankiet i nowy wypełniał. Nakaz aresztowania był wreszcie gotów. Gliński spokojnie wręczył go komisarzowi policji.
 Gdy komisarz wyszedł z gabinetu z upragnionym dokumentem, Gliński roześmiał się głośno.
 — Ach, więc tak chciał dojść do żony Mertingera...powiedział głośno prokurator, a wizja pocałunku zaczęła go znów nieznośnie prześladować.