Strona:Aleksander Błażejowski - Walizka P. Z.pdf/167

 — Nim dojdziemy do alei Bismarcka będzie ciemno.
 — Ilu ich tam czeka?
 — Pięciu z Kaftalem i Haueisenem...
 — Wiedzą poco idą?
 — Wątpię. Co im zresztą do tego. Porozstawia się ich i koniec. Wystarczy, że my znamy rozkład domu.
 — Jaki jest sygnał?
 — Zobaczy pan przy alei Bismarcka, ale sądzę, że powinniśmy zwolnić kroku, bo za szybko idziemy, a czasu chyba dość.
 Zwolnili kroku, szli milcząco, uderzając miarowo grubemi podeszwami w kamienny chodnik.
 Gdy doszli do alei Bismarcka, ściemniło się zupełnie. W mgle deszczu pełgały już gdzie niegdzie nikłe światła latarń ulicznych. Na rogu ulicy, człowiek niższy wzrostem przystanął i uchylił nieco kaptura, z którego spłynęły naraz strugi zimnej wody deszczowej.
 — Ależ tu nikogo niema... — powiedział cicho, jakby tłumiąc pasję.
 Towarzysz zaśmiał się cicho, zwinął język w rurkę i wydał cichy, ale przejmujący świst.
 We wnękach domów poruszyły się jakieś cienie.
 — A co są? — spytał triumfująco.
 — Doskonale.
 — Czy zawołać ich?