Strona:Aleksander Błażejowski - Walizka P. Z.pdf/33

 Urzędnik policji spojrzał zdumiony na chudą zmiętą twarz swego przełożonego. Nastała chwila przykrej ciszy. Wreszcie oczami odszukał oczy detektywa. Nic w nich jednak nie wyczytał, były jak martwe.
 Zaledwie weszli do gabinetu, zgłosił się agent, donosząc służbiście, że spełnił dokładnie w dyrekcji policji pisemne polecenie.
 — Kartę doręczono? — spytał Blindow.
 — Doręczono.
 — Ludzie z narzędziami są?
 — Są.
 — Doskonale, niech zaraz tu wejdą, — rozkazał krótko Blindow.
 Weszło czterech robotników, niosąc dźwigary i bańki z acyteliną i tlenem. Wprowadzono ich do pokoju, z którego przed kilku godzinami znikł w tajemniczy sposób baron Teitelberg.
 Radca policji wskazał im laską olbrzymią kasę pancerną.
 — Proszę natychmiast kasę otworzyć, — rozkazał krótko.
 Robotnicy patrzyli z niedowierzaniem, wreszcie jeden z nich nieśmiało wyjawił swe skrupuły:
 — Panie radco, to kuta „pancerka,“ za kilka nawet godzin nie będziemy z nią gotowi...