Strona:Aleksander Błażejowski - Walizka P. Z.pdf/69

rozglądali się wkoło. Wreszcie agent policji zbliżył się do okna i dał znak Blindowowi, aby wszedł do mieszkania.
 — I co? — spytał radca policji, wchodząc do mieszkania.
 — Ano nic, niema nikogo... — powiedział Glasgier z mocno zakłopotaną miną.
 Blindow wpadł w wściekłość. W jego stalowych oczach migotały złe błyski.
 — Więc dał się pan wziąć na kawał jak głupiec? — rzucił z tłumioną pasją.
 — Ależ panie radco, — usprawiedliwiał się olbrzym — przekonany jestem, że tylko oknem albo drzwiami mógł uciec...
 — Więc mnie, albo panu uciekł z przed nosa... irytował się Blindow. — Może będzie pan wmawiał we mnie, że rozpłynął się jak mgła w powietrzu? Gotów pan utwierdzać we mnie wiarę w cuda...
 Olbrzym zdjął czapkę, drapał się bezradnie po głowie.
 Silnie zafrasowana mina olbrzyma uśmierzyła nieco pasję starego radcy. Bacznie zaczął się rozglądać po pokoju.
 Jedynem umeblowaniem tego zakurzonego i brudnego pokoju, był mocno zniszczony stół, krzesło i żelazne łóżko z brudną pościelą. W kącie na kulawym zydlu stała wyszczerbiona miska, — używana prawdopodobnie jako mie-