Strona:Aleksander Błażejowski - Walizka P. Z.pdf/91

 — Kobieta? — spytała z niepokojem.
 — Ach nie, nie kobieta.
 — I nie bałbyś się wyznać mu wszystkiego?
 — Nie.
 — A widziałeś go w hallu wśród kwiatów i świec? — spytała z lękiem.
 — Widziałem.
 — I nie zadrżałeś?
 — Nie. Przeciwnie, patrzyłem w czarny welon jego na twarzy, bo chciałem spojrzeć mu w oczy.
 Z przerażenia zasłoniła twarz rękami.
 — Nie bój się, Luizo, ja nie patrzyłem w te szklanne, krwią nabiegłe oczy z nienawiścią, nie miałem powodu do tego. Ja dziękowałem mu za to, że ani atomu twojej miłości i przywiązania nie zatrzymał dla siebie i nie zabiera do grobu... Czy mogłem mu złorzeczyć?
 — Silny jesteś.
 — Tak silny jestem, — powtórzył w zamyśleniu, — ale silny nie nienawiścią jak on, silny jestem celem, któremu służę i miłością dla ciebie...
 Patrzyła z wdzięcznością na swego kochanka.
 — Teraz dobrze mi, — mówiła cicho. — Przy tobie zaczyna opuszczać mnie ten obłędny lęk.
 — Potem, co mi przed chwilą powiedziałaś — mówił z powagą, — nie wierzę, by mogło ci być dobrze w tym domu. Wierzę teraz, że te