kudła = kudła, kędziory; kudłos = pies kudłaty. Por. stsł. kądelĭ, pol. kądziel, kudła, łuż. kudžel, młr. kundelj, kudljaty pes, lit. kudla.
kukáwcze rękawice = kulczyki, primula veris; kukuczka, kukulka = kukułka, kukawka. Por. stsł. kukawica, nsł. kukati, pol. kukać, kukułka kuka, niem. kuckuck, kuckucksblume, kucken, gucken.
kukla = kukiełka, bochenek chleba okrągły. Por. łać. cuculla, czes. pol. kukla, niem. kugel, gugel, gugelhopf = kukiełka, Weig.
kula = jama, dziura, dół w ziemi, w piasku; kulac = kraść ryby z niewodu. Por. niem. dyjal. kul, kaul, kaule = dziura, dół, Fr. i — niem. kull, kulle = miech rybacki, lit. kulle, kullys.
kuldus = kulas, osoba kulawa; kuldusac = kulawieć; kulzac, já kulzaje = kulawieć, ja kulawieję. Por. błrus. kułdywać = kulawieć; czes. kulhati; pol. kula, chodzić o kuli, kulchać.
kule = kilka; kulko = ilu; kulkule = ile tyle, kilku; np. kulko wai tam je? Kulkule. Por. stsł. kŭto = kto, koli, kolikŭ, koliko = ile, pol. kiele, kiela zam. jile, kile, kilka.
kuling = kulik, kulig. Por. czes. kulik, ros. kulikŭ, łot. kulains, niem. dyjal. kulik, Fr.
kulowac; kulac = kulać. Por. niem. kaule, kugel, dyjal. kaulen, kugeln, pol. łuż. czes. kula, szwedz. kula.
kulzac zob. kuldus.
kum = 1. żłób, koryto dla bydła, koni; 2. naczynie do mięsa solonego z jednego kawału drzewa wyciosane, kłoda; kumik = korytko; kumic = żłobić. Czosełkóm je wekumany kum; kumka = filiżanka wypukła bez ucha. Porówn. niem. 1. kumme, komme, kummchen, kommchen = naczynie, czasza; 2. żłób, koryto. Fr. Weig. ros. kumka = naczynie, łać. cucuma.
kumka = ławka przy piecu; zob. komka.
kumotr = ojciec chrzestny; także w innych gwarach, np. w Poznańskim: prosić w kumotry, kmoterku. Por. stsł. kŭmotrŭ, łać. compater, pol. łuż. kmotr.
kundel = 1. środek gromady węglarskiéj; w kundel ogień się kładzie; 2. najniższa część sieci, zwanéj brodzianką, wraz
