Lat dziewięć trwały rządy węgierskie na Rusi. Przez cały ten czas główna węgierska załoga władała Wysokim Zamkiem, trzymając stąd w karbach posłuszeństwa i wierności ludność stolicy, która rychło odczuła różnicę między Polską a Węgrami. Starostowie węgierscy, a byli nimi kolejno: Piotr Bal, Emeryk Bal, Jerzy Zador, Emeryk Bebek i Jan Kapolja — rządzili nie tylko bezwzględnie, ale dopuszczali się wszelkiego rodzaju nadużyć. Uciskany kraj z utęsknieniem zwracał się ku Polsce, oczekując od niej
oswobodzenia — i nic zawiódł się.
W r. 1384 na tronie Piastów zasiadła córka Ludwika, Jadwiga. Młoda królowa, oddawszy swą rękę wielkiemu księciu litewskiemu, Jagielle — pozyskała przez niego Litwę dla chrześcijaństwa i przyszłej unii z Polską, kiedy zaś zaraz po ślubie (1387) Jagiełło wyjechał na Litwę, by rozpocząć jej nawracanie, sama na czele świetnego rycerstwa ruszyła w drugą stronę, aby straconą Ruś na nowo odzyskać dla Polski.
Wyprawę pomyślny uwieńczył skutek. Ruś mając świeżo w pamięci błogie czasy Kazimierza Wielkiego i polskiego księcia Władysława Opolczyka, z otwartemi ramionami witała swą wybawczynię, przychodzącą położyć kres węgierskim bezprawiom, więc z największą radością poddawała się teraz Polsce.
Lwów ochoczo otworzył swe bramy. Załoga węgierska, nie próbując stawiać oporu, opuściła miasto i Wysoki Zamek, miejsce jej zajęły polskie hufce królowej, która z początkiem marca 1387r. z tryumfem wjeżdżała w mury miasta[1].
Niemniej radośnego przyjęcia doznał także Jagiełło, gdy wkrótce po swej małżonce zawitał do Lwowa. Odwdzięczając się nawzajem zatwierdził miastu nie tylko wszystkie dotychczasowe przywileje, ale nadto, na usilne prośby, dał uroczyste zapewnienie na piśmie, że odtąd: „Lwowa i Rusi nigdy żadnemu księciu ani władcy nie odda, ale po wieczne czasy z Królestwem polskiem nierozdzielnie ją połączy“.
Fakt ten rozstrzygnął ostatecznie o losie czerwonoruskiej krainy i jej stolicy. Przyrzeczenie królewskie spełniło się — Ruś połączona odtąd jako „województwo ruskie“ z Polską, dzieliła z nią wszystkie złe i dobre losy aż do rozbioru (1772 r.).
- ↑ Karol Szajnocha: Jadwiga i Jagiełło. Lwów 1861 t. III.
