Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/046

 — Dzielny z ciebie chłopiec, na teraz jednak nic więcej zrobić nie mogę dla ciebie, prócz tego, z czem ci się ofiarowałem przed chwilą. Dom mój dla ciebie zawsze będzie otwarty. Później zaś, mając zawsze do mnie przystęp, a więc możność korzystania z każdej sposobności, otrzymasz prawdopodobnie to, czego tak pragniesz.
 — To znaczy — odpowiedział d‘Artagnan — że czekasz pan, aż stanę się tego godny. O! bądź spokojny, panie — dodał z poufałością czysto gaskońską — długo czekać nie będziesz.
 I skłonił się, aby odejść, jakby reszta zgoła od niego tylko zależała.
 — Ależ zaczekaj — rzekł, zatrzymując go Tréville — wszak obiecałem ci list do dyrektora akademji. Byłżebyś za dumny na to, aby go przyjąć, młody mój szlachcicu?
 — Nie, panie — odparł d‘Artagnan — zaręczam panu, że z tym nie będzie, jak z tamtym. Strzec go będę dobrze i przysięgam. że dojdzie podług swojego adresu, a biada temu, ktoby usiłował mi go wydrzeć!
 Na tę przechwałkę uśmiechnął się pan de Tréville i, zostawiając młodego ziomka we framudze okna, gdzie rozmawiali razem, usiadł przy stole i począł pisać przyobiecany list polecający. D‘Artagnan tymczasem, nie mając nic lepszego do roboty, począł bębnić na szybach marsza, przypatrując się muszkieterom, wychodzącym kolejno i śledząc ich oczami, dopóki nie zniknęli na zakręcie ulicy.
 Pan de Tréville, napisawszy list, zapieczętował i, podniósłszy się, podszedł do młodzieńca, aby mu go oddać. W chwili jednak, gdy rękę wyciągnął, pan de Tréville ze zdziwieniem ujrzał, jak protegowany jego podskoczył i, czerwony ze złości, wybiegł z gabinetu jak strzała, krzycząc:
 — O! na ran boskie! teraz mi się nie wymknie.
 — Kto taki? — zapytał Tréville.
 — On, ten złodziej! — odparł d‘Artagnan. — O! podły!
 I zniknął.
 — To djabeł wcielony! — mruknął Tréville. — A może — dodał — jest to tylko zręczny manewr z jego strony... uciekł, widząc, że w łeb wzięły wszystkie jego zamiary.