Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/060

 — Biję się, bo się biję — czerwieniąc się, odparł Porthos.
 Baczny na wszystko Athos podchwycił uśmiech złośliwy na ustach gaskończyka.
 — Mieliśmy sprzeczkę o ubranie — wtrącił młodzieniec.
 — A ty, Aramisie? — pytał dalej Athos.
 — Ja, biję się o teologję — odrzekł Aramis, spoglądając prosząco na d‘Artagnana, by zachował w tajemnicy powód pojedynku.
 Athos dostrzegł drugi uśmiech d‘Artagnana.
 — Doprawdy?... — podchwycił Athos.
 — Tak, nie mogliśmy się zgodzić na pewien ustęp ze świętego Augustyna — odezwał się gaskończyk.
 — Widocznie, sztuka z niego nie głupia — mruknął Athos.
 — A teraz panowie, skoroście się zebrali — rzekł d‘Artagnan — niech mi będzie wolno wytłumaczyć się wam..
 Na słowo wytłumaczyć chmura przesunęła po czole Athosa, uśmiech wzgardliwy po ustach Porthosa, a skinienie przeczące było odpowiedzią Aramisa.
 — Nie rozumiecie mnie, panowie — rzekł d‘Artagnan podnosząc głowę, a na oblicze jego padły promienie słoneczne, złocąc szlachetne i śmiałe jego rysy — pragnę się wytłumaczyć na wypadek, jeżeli nie będę w możności wszystkim trzem długu mego spłacić, pierwszemu bowiem panu Athosowi służy prawo zabicia mnie, a to odbiera dużo wartości zadaniu pana Porthosa, a twoje, panie Aramisie, nieledwie niweczy zupełnie. A teraz powtarzam, wybaczcie mi, panowie, ale to tylko jedynie, i baczność!
 Z temi słowy ruchem, najpyszniej rycerskim, d‘Artagnan wydobył szpadę.
 Krew wrzątkiem uderzyła mu do głowy i w chwili tej rzuciłby się był na cały zastęp muszkieterów, z taką samą odwagą, jak na tych trzech obecnie.
 Było już trochę z południa. Słońce do zenitu dobiegało, a miejsce na pojedynek wybrane, wystawione zostało na palące jego promienie.
 — Piekielnie gorąco — rzekł Athos, dobywając szpady — nie chciałbym jednak zdejmować kaftana, gdyż czuję w tej chwili, iż rana mi się krwawi, a pragnę nie