Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/063

 — Tak, lecz cofać się!... — odpowiedział Porthos.
 — Trudno — dodał Athos.
 D‘Artagnan zrozumiał ich wahanie.
 — W każdym razie wyprobujcie mnie panowie, a przysięgam wam, na cześć moją, że jeżeli zwyciężeni będziemy, z miejsca się tego nie ruszę.
 — Jak się nazywasz mój zuchu? — zapytał Athos.
 — D‘Artagnan.
 — Dalejże! Athos, Porthos, Aramis i D‘Artagnan naprzód! — krzyknął Athos.
 — I cóż panowie, czy usłuchacie mnie? — po raz trzeci zawołał Jussac.
 — Stało się, panowie — rzekł Athos.
 — Cóż więc zamierzacie uczynić? — pytał Jussac.
 — Będziemy mieli zaszczyt przystąpić z wami do walki — odpowiedział Aramis, jedną ręką unosząc kapelusza, drugą wyciągając szpadę.
 — A! opieracie się więc! — krzyknął Jussac.
 — Do licha! to pana dziwi?
 Poczem dziewięciu walczących rzuciło się na siebie, z wściekłością nie przekraczającą jednak zasad szermierki.
 Athos wybrał niejakiego Cahusaca, ulubieńca kardynalskiego; Porthos miał Bicarata, Aramis znalazł się wobec dwóch przeciwników. D‘Artagnan zaś padł na Jussaca samego.
 Serce młodego gaskończyka biło jak młotem, zdawało się, że rozsadzi mu piersi. Nie ze strachu, broń Boże, nie było go tam ani cienia, lecz dlatego, że w męstwie nie chciał się pokazać od innych gorszym, bił się jak tygrys rozjuszony, ze wszystkich stron napastując przeciwnika i zmieniając kilkakrotnie pozycję. Jussac był mistrzem w tej sztuce, bo dużo już praktykował; ciężkiem było jednak zadanie jego bronić się od przeciwnika, który, zręczny i rzutki, zmieniał co chwila metodę, napadając ze wszystkich prawie stron jednocześnie, a sam zasłaniając się, jak człowiek, który ma cześć najwyższą dla swojej skóry.
 Walka ta doprowadziła Jussaca do utraty cierpliwości. Wściekłość go ogarnęła, iż ten, którego za dzieciaka uważał, trzyma go w szachu. Zaperzony więc, zaczął błędy popełniać. D‘Artagnan zaś w braku doświadczenia, po-