Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/080

 — Co pan przez to rozumiesz?
 — Że papież tylko jest nieomylny, a nieomylność na kardynałów się nie rozciąga.
 — Chcesz przez to powiedzieć, że mnie oszukuje i zdradza? Oskarżasz go? Słuchaj, powiedz mi, wyznaj szczerze, że go oskarżasz.
 — Nie, Najjaśniejszy Panie, ja tylko mówię, że on sam się myli; mówię, że źle jest powiadomiony, że pilno mu było oskarżyć muszkieterów Waszej Królewskiej Mości, dla których jest bardzo niesprawiedliwy, i dlatego z nieczystych źródeł czerpał wiadomości.
 — Oskarżenie wyszło od pana de la Trémouille, od niego samego. I cóż mi na to odpowiesz?
 — To tylko mógłbym odpowiedzieć, Najjaśniejszy Panie, że nadto jest on zainteresowany w tej kwestji, aby w niej być świadkiem bezstronnym; lecz dalekim od tego jestem, znam go, jako szlachcica prawego i najzupełniej zdaję się nań, lecz pod jednym warunkiem, Najjaśniejszy Panie.
 — Pod jakim?
 — Iż Wasza Królewska Mość wezwie go do siebie, sam wybada, bez świadków, w cztery oczy, i że, po odejściu księcia, odwiedzę niezwłocznie Was, Najjaśniejszy Panie.
 — Niech i tak będzie — niechętnie odburknął król — i zgodzisz się na to, co powie pan de la Trémouille?
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — Zdajesz się na jego sąd?
 — Najzupełniej.
 — La Chesnaye! — zawołał król — la Chesnaye!
 Zaufany pokojowiec Ludwika XIII, u drzwi zawsze stojący, wszedł.
 — La Chesnaye — rzekł doń król — posłać natychmiast po pana de la Trémouille; dziś jeszcze mam z nim do pomówienia.
 — Czy daje mi Wasza Królewska Mość słowo, iż z nikim widzieć się nie będzie, pomiędzy moją a pana de la Trémouille bytnością?
 — Z nikim, słowo szlacheckie.
 — Zatem, Najjaśniejszy Panie, do jutra.
 — Do widzenia, panie de Tréville.