Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/098

działeś, iż chcesz mi powierzyć tajemnicę. Rób więc, jak ci się podoba, możesz się pan jeszcze cofnąć.
 — Nie, nie, wyglądasz pan na uczciwego młodzieńca, i czuję do pana zaufanie. Otóż sądzę, że moja żona została porwana nie z powodu miłostek swoich, lecz z powodu miłostek większej, niż ona damy.
 — Ho! ho! czy nie chodzi tu przypadkiem o panią de Bois-Tracy? — odezwał się d‘Artagnan, chcąc przed mieszczaninem popisać się, że wtajemniczony jest w sprawy dworskie.
 — Wyżej, panie, wyżej!
 — Panią d‘Aiguillon?
 — Jeszcze wyżej.
 — Panią de Chevreuse?
 — Wyżej, wyżej znacznie.
 — O!... — d‘Artagnan się zatrzymał.
 — Tak panie — odpowiedział przerażony mieszczanin, tak cicho, że zaledwie można go było dosłyszeć.
 — Z kim?
 — A z kimże, jeśli nie z księciem de... Tak, panie! — odparł mieszczanin, nadając głosowi swojemu jeszcze bardziej głuche brzmienie.
 — Lecz w jakiż sposób wiesz pan o tem wszystkiem?
 — A! w jaki sposób?
 — Zapewne. Tylko bez półsłówek, albo rozumiesz pan...
 — Wiem od mojej żony.
 — Która wie o tem... od kogo?
 — Od pana de la Porte. Nie mówiłżem panu, że jest jego chrzestną córką, a pan de la Porte posiada zaufanie królowej! Umieścił ją zatem przy Jej Wysokości, aby biedna królowa nasza miała przynajmniej zwierzyć się komu, będąc opuszczoną przez króla, szpiegowaną przez kardynała i zdradzaną przez wszystkich.
 — O! zaczyna się to wyjaśniać — odezwał się d‘Artagnan.
 — Otóż cztery dni temu żona moja do mnie przyszła, panie; odwiedzać mnie mogła dwa razy tygodniowo, a jak miałem zaszczyt powiedzieć panu, ona mnie bardzo kocha. Tymczasem żona zwierzyła mi się, że królowa ma wielkie obawy w tych czasach.
 — Doprawdy?