Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/099

 — Tak. Pan kardynał widocznie śledzi ją i prześladuje więcej, niż kiedykolwiek. Nie może jej przebaczyć historji z sarabandą. Pan zna tę historję?
 — To dobre, nie miałbym jej znać! — odparł d‘Artagnan, który nic zgoła nie wiedział, lecz udawał wtajemniczonego.
 — I teraz nienawiść w zemstę się zamieniła.
 — Doprawdy?
 — I królowa jest przekonana...
 — O czem?
 — Że napisano w jej imieniu do księcia de Buckingham.
 — W imieniu królowej?
 — Tak, ażeby do Paryża go ściągnąć i w sidła jakie uwikłać.
 — Lecz cóż, u djabła, ma z tem wspólnego żona pańska?
 — Znają jej przywiązanie do królowej i chcą od jej pani usunąć, lub zmusić, aby zdradziła tajemnicę Jej Wysokości i służyła za szpiega.
 — Być może — odrzekł d‘Artagnan — ale czy znasz pan człowieka, który ją porwał?
 — Mówiłem już panu, iż zdaje mi się, że znam go.
 — Jak się nazywa?
 — Nie znam jego nazwiska, to tylko wiem, że to figura zaprzedana kardynałowi.
 — Widziałeś go pan?
 — Żona mi go pokazywała kiedyś.
 — A ma on w sobie coś szczególnego, po czem możnaby go poznać?
 — O! zapewne. Jest to mężczyzna postawy wyniosłej, brunet ogorzały z oczami przenikliwemi, białemi zębami i blizną na skroni.
 — Z blizną na skroni! — krzyknął d‘Artagnan — wszak to moja znajomość z Meung!
 — Pan go znasz?
 — Tak, tak, ale to nie należy do rzeczy. E! mylę się, to ją bardzo upraszcza, jeżeli bowiem obydwaj mamy z nim porachunki, dwie sprawy dadzą się załatwić za jednym zamachem. Gdzie można tego pana złapać?
 — Nie wiem.
 — I nie masz pan żadnych wskazówek, gdzie mieszka?
 — Żadnych; pewnego razu, gdy odprowadzałem żonę