Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/100

do Luwru, wychodził stamtąd i właśnie mi go wtedy pokazała.
 — Do djabła!... — mruknął d‘Artagnan — wszystko to bardzo niejasne!... Od kogo dowiedziałeś się pan o porwaniu żony.
 — Od pana de la Porte.
 — Czy opowiedział panu jakie szczegóły?
 — Nie, żadnych.
 — A skądinąd nic się pan nie dowiedziałeś?
 — I owszem, odebrałem...
 — Co takiego?
 — Nie wiem doprawdy... czy nie popełniam wielkiej niedorzeczności?...
 — Znowu to samo!... pozwolę sobie jednak zwrócić uwagę pańską, że teraz cofać się już zapóźno.
 — Ja się też nie cofam, do licha!... — zawołał mieszczanin, klnąc dla dodania sobie animuszu. — Zresztą, słowo uczciwości Bonacieux...
 — Pan się nazywasz Bonacieux? — przerwał d‘Artagnan.
 — Tak, panie, to moje nazwisko.
 — Przepraszam, że przerywam, lecz zdaje mi się, że jest mi ono znane.
 — Być może, panie. Jestem właścicielem tego domu.
 — O! o! — odezwał się d‘Artagnan, nawpół powstając z siedzenia i z ukłonem — właścicielem tego domu?
 — Tak, panie tak... A ponieważ trzy miesiące już mieszkasz u mnie i, zatopiony pewnie w swoich ważnych zajęciach, zapomniałeś zapłacić mi komornego, a ja wcale cię o to nie niepokoiłem ani na chwilę, myślałem, że będziesz miał wzgląd na moją delikatność...
 — A jakże, drogi panie Bonacieux — odparł d‘Artagnan — wierzaj mi, iż przejęty jestem wdzięcznością za postępowanie podobne i mówię, iż skoro mogę ci być w czemś użyteczny...
 — Wierzę panu, wierzę i, jak powiedziałem, słowo uczciwości Bonacieux! ufam ci zupełnie.
 — Dokończ pan więc, co mówić zacząłeś.
 Mieszczanin dobył z kieszeni papier i dodał d‘Artagnanowi.
 — List! — odezwał się tenże.
 — Który odebrałem dziś zrana.