Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/101

 D‘Artagnan otworzył go, a ponieważ poczynało się ściemniać, zbliżył się do okna. Mieszczanin postąpił za nim.
 „Nie szukaj żony twojej — czytał d‘Artagnan — odzyskasz ją, gdy potrzebować jej już nie będę. Jeżeli jeden krok zrobisz dla odnalezienia jej, jesteś zgubiony“.
 — To dosyć stanowcze!... — ciągnął d‘Artagnan — lecz koniec końców jest to tylko pogróżka.
 — Tak... lecz pogróżka ta przeraża mnie; ja, panie, nie jestem wcale rycerzem i boję się Bastylji.
 — Hm! — odezwał się d‘Artagnan, — i mnie tyleż obchodzi Bastylja, co i pana. Gdyby tu tylko szło o machnięcie szpadą, mniejsza, ale...
 — Jednakże ja na pana liczyłem wiele w tym razie...
 — Doprawdy?
 — Widząc cię, otoczonego nieustannie muszkieterami wspaniałej powierzchowności, i poznawszy, że to muszkieterowie pana de Tréville, a zatem nieprzyjaciele kardynała, myślałem, że pan i jego towarzysze, ujmując się za królową, zachwyceni będziecie wypłataniem figla jego eminencji.
 — Bez wątpienia.
 — Zresztą, myślałem, że pan, będąc mi dłużny za trzymiesięczne komorne, o które się nie upominałem...
 — Tak, tak, już mi pan wspomniałeś o tem, i uznaję ten powód za dostateczny.
 — Co więcej, że jeżeli uczynisz mi zaszczyt pozostania dłużej w domu moim, nigdy na przyszłość ani słówka o tem nie pisnę.
 — Bardzo dobrze.
 — W dodatku, jeśli będzie potrzeba, gotów jestem dać panu z pięćdziesiąt pistolów, jeżeli, czego nie przypuszczam, znajdziesz się w chwilowych kłopotach.
 — Wyśmienicie, ależ pan widocznie bogaty jesteś, drogi panie Bonacieux?
 — Mam się niezgorzej, mój panie, mogę to powiedzieć; zebrałem sobie coś około dwóch, czy trzech tysięcy talarów dochodu na handlu drobiazgami, a nadewszystko umieściwszy trochę grosza w przedsiębiorstwie słynnego podróżnika morskiego Jana Mocquet; w ten sposób, pojmuje pan... O! o! — wykrzyknął nagle mieszczanin.
 — Co takiego? — zapytał d‘Artagnan.