Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/102

 — Co ja widzę?
 — Gdzie?
 — Na ulicy, wprost okien pańskich, we framudze tamtych drzwi... mężczyzna w płaszczu.
 — To on!... — zawołali razem d‘Artagnan i mieszczanin, poznając jednocześnie człowieka, o którego chodziło obydwom.
 — O teraz mi już nie ujdzie!... — krzyknął d‘Artagnan, chwytając szpadę.
 I dobywszy ją z pochwy, wybiegł z mieszkania.
 Na schodach spotkał Athosa i Porthosa, idących go odwiedzić; przemknął pomiędzy nimi jak strzała.
 — Człowiek z Meung!... — rzekł d‘Artagnan i zniknął.
 D‘Artagnan opowiadał niejednokrotnie przyjaciołom zajście z nieznajomym, jako też i zjawienie się pięknej podróżnej, której człowiek ten tak ważne zadanie powierzył.
 Zdaniem Athosa, d‘Artagnan list ów mógł był zgubić w zamieszaniu. Według niego, szlachcic, jak go opisał d‘Artagnan, nie mógł być zdolny do popełnienia podłości takiej, jak kradzież listu. Porthos zaś widział w tem jedynie schadzkę miłosną wyznaczoną przez damę kawalerowi, lub też naodwrót, schadzkę, którą zakłóciła obecność d‘Artagnana i żółtego konika.
 Aramis utrzymywał znowu, że skoro wypadki takie osłonięte są tajemnicą, byłoby najlepiej ich nie zgłębiać.
 Zrozumieli zatem z kilku słów d‘Artagnana, o co mu chodziło, a ponieważ byli przekonani, że, czy dopędzi nieznajomego, czy też go z oczu straci, ostatecznie powróci do siebie, szli więc dalej. Gdy weszli do pokoju d‘Artagnana, nie zastali nikogo. Właściciel, lękając się następstw spotkania pomiędzy młodzieńcem a nieznajomym, osądził za właściwe i za najbezpieczniejsze umknąć do swego mieszkania.