Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/106

wypłatania mu figla potężnego, przyznaję, iż głowę własną chętniebym za to oddał.
 — I gospodarz ci mówił, d‘Artagnanie — podjął Athos — że królowa przypuszcza, jakoby Buckingham zwabiony został fałszywem wezwaniem?
 — Lęka się tego.
 — Czekajcie! — odezwał się Aramis.
 — Co takiego? — zapytał Porthos.
 — Mówcie swoje, a ja postaram się przypomnieć sobie niektóre okoliczności.
 — Jestem przekonany, — rzekł d‘Artagnan — że porwanie kobiety, należącej do służby królowej, pozostaje w związku z wypadkami, o których mówimy, a może nawet i z obecnością pana de Buckingham w Paryżu.
 — Nasz gaskończyk pełen jest pomysłów — rzekł z uwielbieniem Porthos.
 — Bardzo go lubię słuchać — rzekł Athos.
 — Panowie!... — zaczął Aramis — słuchajcie!...
 — Słuchajmy, co powie!... — odezwali się trzej przyjaciele.
 — Byłem wczoraj u pewnego uczonego doktora teologji, u którego zasięgam niekiedy rad co do moich studjów...
 Athos uśmiechnął się.
 — Mieszka on w pustej dzielnicy — ciągnął dalej Aramis — jego upodobania, powołanie, wymagają tego. Otóż w chwili, gdy wychodziłem od niego...
 Tutaj Aramis zaciął się.
 — Cóż dalej? — zapytali słuchacze — w chwili, gdy wychodziłeś od niego...
 Widocznie Aramis czynił wysiłek, jak człowiek, który, zapędziwszy się w kłamstwie, naraz widzi nieprzewidzianą przeszkodę; lecz oczy trzech towarzyszów były w nim utkwione, słuch wytężony, cofać się już nie mógł.
 — Doktór ten ma siostrzenicę — ciągnął dalej Aramis.
 — A! siostrzenicę!... — przerwał mu Porthos.
 — Osobę wielce czcigodną — rzekł Aramis.
 Trzej przyjaciele wybuchnęli śmiechem.
 — Jeżeli śmiać się będziecie, lub wątpić, nie dowiecie się niczego.
 — Jesteśmy pełni wiary, jak wyznawcy Mahometa i niemi, jak groby — rzekł Athos.
 — Wracam zatem do rzeczy — począł Aramis. —