Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/113

skoczył ze skóry, chcąc wmieszać się do sceny, rozgrywającej się na dole.
 — Mówię wam, panowie, iż jestem panią tego domu; jestem panią Bonacieux; mówię wam, że do królowej należę! — wykrzykiwała nieszczęsna kobieta.
 — Pani Bonacieux! — wyszeptał d‘Artagnan — byłżebym tak szczęśliwy, iż znalazłem to, czego tak szukają wszyscy?
 — Na panią właśnie czekaliśmy — odpowiedzieli badający.
 Głos stawał się coraz bardziej stłumiony, szamotanie rozległo się pomiędzy ścianami. Ofiara opierała się o tyle, o ile kobieta zdoła się opierać czterem mężczyznom.
 — Łaski, panowie, łas... — szeptał głos urywanemi i niewyraźnemi dźwiękami.
 — Zatykają jej usta i zawloką do więzienia!... — krzyknął d‘Artagnan, skoczywszy, jak na sprężynie. — Szpady! dobrze, mam ją u boku. Planchet!
 — Słucham pana.
 — Pędź co tchu po Athosa, Porthosa i Aramisa. Jeden z nich napewno musi być u siebie, a może i wszyscy trzej już powrócili. Niech wezmą broń i przychodzą, niech się śpieszą. A! przypominam sobie, Athos jest u pani de Tréville.
 — Lecz pan dokąd idzie?... dokąd?...
 — Wychodzę oknem — zawołał d‘Artagnan — prędzej stanę na miejscu! a ty połóż taflę, gdzie należy, zamieć podłogę, wyjdź drzwiami i pędź, dokąd ci mówiłem.
 — O! panie, panie, zabijesz się jeszcze! — krzyczał Planchet.
 — Milcz, durniu! — zawołał d‘Artagnan. — Uchwycił się futryny okna, i z pierwszego piętra, które, na szczęście, nie było zbyt wysokie, zsunął się bez najmniejszej szkody dla siebie. Natychmiast poszedł do drzwi zapukać, mrucząc pod nosem:
 — I ja także dam się wziąć w pułapkę, ale biada kotom, które się o taką myszkę obetrą.
 Zaledwie rozległ się odgłos młotka pod ręką młodzieńca, zgiełk ustał natychmiast, słychać było zbliżające się kroki, drzwi się rozwarły i d‘Artagnan ze szpadą obnażoną wpadł do mieszkania pana Bonacieux, a drzwi, będące widocznie na sprężynie, zatrzasnęły się za nim.