Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/115

ufał on odtąd chusteczkom z cyframi i herbami, schował ją więc w milczeniu do kieszeni pani Bonacieux.
 Właśnie zemdlona zaczęła powracać do zmysłów. Otworzyła oczy i, z przerażeniem wiodąc niemi dokoła, ujrzała pokój pusty zupełnie, i zobaczyła, że się znajduje sama ze swym wybawcą. Wyciągnęła ku niemu ręce, uśmiechając się słodko. Pani Bonacieux miała najcudniejszy w świecie uśmieszek.
 — O!... panie — odezwała się — tyś mnie ocalił, pozwól niech ci podziękuję.
 — Pani — odrzekł d‘Artagnan — spełniłem to, co każdy szlachcic na mojem miejscu byłby zrobił, wcale więc nie zasługuję na podziękowanie.
 — O! nie mów pan tak, a ja mam nadzieję, że będę mogła dowieść, iż przysługa twoja nie trafiła na niewdzięczną...
 — Ale cóż ci ludzie chcieli odemnie?... zrazu wzięłam ich za złodziei; a! dlaczego niema tutaj pana Bonacieux!...
 — Pani, ludzie ci byli niebezpieczniejsi od złodziei, to służalcy pana kardynała; a męża pani, pana Bonacieux — niema, bo wczoraj go stąd zabrano i zaprowadzono do Bastylji.
 — Mego męża do Bastylji!... — krzyknęła pani Bonacieux — O! mój Boże! a cóż on zrobił biedaczysko?... on, uosobiona niewinność?...
 I coś nakształt uśmiechu zarysowało się na wystraszonej jeszcze twarzy młodej kobiety.
 — Co zrobił? — podchwycił d‘Artagnan — Mnie się zdaje, że jedyną jego zbrodnią jest to, iż ma szczęście i zarazem nieszczęście być mężem pani...
 — Więc pan wiesz...
 — Wiem, że pani była porwana.
 — A czy pan wiesz przez kogo? O! jeżeli wiesz, powiedz mi, proszę.
 — Przez człowieka czterdziestokilkoletniego, bruneta, ogorzałej twarzy, z blizną na lewej skroni.
 — Tak, tak; ale jak się nazywa?
 — O! tego nie wiem wcale.
 — A mąż mój, czy wiedział co o mojem porwaniu?
 — Dowiedział się o tem z listu, który sam napastnik do niego napisał.