Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/116

 — I podejrzewa przyczynę tego wypadku? — pytała pani Bonacieux z pewnem zakłopotaniem.
 — Zdaje mi się, iż przypisuje go powodom politycznym.
 — Wiesz pan, i ja teraz tak myślę, jak pan... A więc, kochany Bonacieux nie posądzał mnie ani na chwilę.
 — A! o sto mil był od takiej myśli!... on szczyci się zacnością pani, a nadewszystko miłością.
 Drugi uśmieszek, niedostrzegalny prawie, przemknął po szkarłatnych usteczkach pięknej kobietki.
 — Ale — kończył d‘Artagnan — w jaki sposób zdołałaś pani uciec?
 — Skorzystałam z chwili, w której pozostawiono mnie samą, a ponieważ odrazu wiedziałam, co mam myśleć o mojem porwaniu, z pomocą prześcieradeł zsunęłam się z okna; wtenczas, w przekonaniu, iż zastanę tu męża, podążyłam do niego.
 — Aby szukać obrony?
 — O! nie, biedaczysko drogi, wiem, że nie jest do tego zdolny, ale mógłby nam być do czego innego przydatny, chciałam go więc uprzedzić.
 — O czem?
 — O! tajemnica nie do mnie należy, nie mogę więc mówić o niej z panem.
 — Zresztą — zauważył d‘Artagnan — przepraszam panią, że, jakkolwiek młodszy od niej wiekiem, przypominam jej potrzebę ostrożności; zresztą, zdaje mi się, iż nie miejsce tutaj na zwierzenia. Ludzie, wygnani przeze mnie, w większej liczbie powrócą niedługo; jeżeli nas tu zastaną, jesteśmy zgubieni. Kazałem wprawdzie zawiadomić trzech moich przyjaciół, lecz kto wie, czy zastano ich w domu!
 — Tak, tak... masz pan słuszność — z przerażeniem wykrzyknęła pani Bonacieux — uciekajmy, skryjmy się czemprędzej.
 To mówiąc, wsunęła rączkę pod ramię d‘Artagnana, pociągając go za sobą.
 — Lecz dokąd uciekać? — pytał d‘Artagnan — gdzie się schronić?
 — Przedewszystkiem oddalmy się z tego domu, a potem zobaczymy.
 I oboje, nie zadając sobie nawet trudu, aby drzwi zamknąć za sobą, szybko przebiegli ulicę Grabarzy, zboczyli