Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/118

 — A jeżeli powróci?
 — Nie powróci; wreszcie, powiem mu, że przyprowadziłem kobietę, i że ta kobieta u niego się znajduje.
 — Ależ to mnie może straszliwie skompromitować!
 — Cóż to panią obchodzi?... nikt pani nie zna; zresztą znajdujemy się w takiem położeniu, iż nie zważa się na żadne konwenanse.
 — Chodźmy więc do pańskiego przyjaciela. Gdzież on mieszka?
 — Przy ulicy Feron, stąd parę kroków.
 — Chodźmy.
 I puścili się w drogę. Jak przewidział d‘Artagnan, Athosa nie było w domu; wziął więc klucz, który dawano mu zwykle, jako przyjacielowi domu, wszedł na piętro, i wprowadził panią Bonacieux do mieszkanka, znanego nam już z opisu.
 — Jesteś pani, jak u siebie — powiedział jej — zamknij drzwi od wewnątrz i nie otwieraj nikomu, dopóki nie usłyszysz pukania trzykrotnego w ten sposób: uważaj pani. — I zapukał trzy razy: dwa razy szybko i dość mocno, a trzeci raz po niejakiej przerwie i znacznie lżej.
 — Dobrze — rzekła pani Bonacieux — teraz kolej na mnie dać panu wskazówki.
 — Słucham.
 — Stań pan przy furtce, prowadzącej do Luwru od strony ulicy Drabiniastej i zapytaj o Germana.
 — Dobrze, a potem?
 — Będzie on pana wypytywał, Bóg wie o co, a ty mu odpowiesz na to wszystko tylko dwoma słowami: Tours i Bruksella. Wtedy będzie już na twe rozkazy.
 — A co ja mam mu rozkazać?
 — Każesz mu pan iść do pana de la Porte, pokojowca królowej.
 — A jak pan de la Porte przyjdzie?
 — Przyślesz go pan do mnie...
 — Dobrze, ale gdzież i jak się znowu z panią zobaczę?
 — Czy bardzo panu o to chodzi?
 — Naturalnie!
 — To już mnie pan pozostaw i bądź spokojny.
 — Liczę na słowo pani.
 — Może pan liczyć.
 D‘Artagnan pożegnał panią Bonacieux, rzucając jej