Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/128

 — Nie.
 — Muszkieter?
 — Nic nie wiedziałam.
 — Więc pani nie do niego przyszłaś?
 — Wcale nie. Wreszcie widziałeś pan dobrze, że osoba, z którą rozmawiałam, jest kobietą.
 — Prawda, lecz ta kobieta jest jedną z przyjaciółek Aramisa.
 — Nie wiem.
 — Skoro u niego przebywa...
 — To do mnie nie należy.
 — Więc któż to taki?
 — O! to nie moja tajemnica.
 — Droga pani Bonacieux, jesteś czarującą, ale zarazem strasznie tajemniczą kobietą...
 — Czy na tem coś tracę?
 — Nie, przeciwnie, jesteś godna ubóstwienia.
 — Kiedy tak, podaj mi pan ramię.
 — Najchętniej. A teraz?
 — A teraz prowadź mnie.
 — Dokąd?
 — Tam, dokąd idę.
 — A dokąd pani idzie?
 — Zobaczysz pan, ponieważ u drzwi mnie opuścisz.
 — Czy będzie można poczekać na panią?
 — Byłoby to daremne.
 — Powrócisz więc pani sama?
 — Może tak, a może nie.
 — Ale któż pani towarzyszyć będzie, mężczyzna, czy kobieta?
 — Nic jeszcze nie wiem.
 — No to ja będę wiedział.
 — W jaki sposób?
 — Poczekam, ażeby zobaczyć, jak pani będzie wychodziła.
 — Kiedy tak, to żegnam!
 — Dlaczego?
 — Nie potrzebuję pana.
 — Ależ pani żądała...
 — Pomocy szlachcica, a nie dozoru szpiega.
 — Słówko trochę za ostre.