Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/130

 — O tej, którą u nóg twoich znalazłem i do kieszeni jej włożyłem.
 — Milcz! milcz! nieszczęsny! — krzyknęła kobieta — czy chcesz mnie zgubić?
 — Widzisz więc pani, że ci jeszcze grozi niebezpieczeństwo, bo przyznajesz, że, gdyby słowo to usłyszane zostało, byłabyś zgubiona. O pani, wysłuchaj mnie — zawołał d‘Artagnan, ujmując jej rękę i obejmując ją płomiennem wejrzeniem — wysłuchaj! bądź łaskawszą dla mnie i zaufaj mi; czyż nie wyczytałaś z mych oczu, iż serce moje przepełnione poświęceniem i sympatją dla ciebie!
 — Wierzę — odrzekła pani Bonacieux. — Zażądaj pan tajemnic moich, a powiem ci je wszystkie, lecz nie domagaj się tych, które nie należą do mnie.
 — Dobrze — odrzekł d‘Artagnan — sam je więc odkryję; skoro tajemnice te mają mieć wpływ na życie pani, muszę je poznać.
 — Strzeż się pan — zawołała młoda kobieta, z powagą, która dreszczem mimowolnym przejęła d‘Artagnana. — O! nie mieszaj się do tego, co do mnie należy, nie usiłuj dopomagać mi w tem, co spełniam sama; żądam tego w imię sympatji, jaką budzę w panu, w imię przysługi, którą mi wyświadczyłeś, a której, póki życia, nie zapomnę. Chciej uwierzyć raczej w to, co mówię. Nie zajmuj się pan mną więcej, niech nie istnieję dla ciebie, niechaj tak będzie, jak gdybyś mnie nie widział nigdy w życiu.
 — Czy i Aramis winien tak samo, jak ja uczynić? — zapytał do żywego dotknięty d‘Artagnan.
 — Pan już dwa, czy trzy razy powtórzył to imię, a mówiłam ci, że go wcale nie znam.
 — Nie znasz pani człowieka, do którego okiennicy pukałaś przed chwilą? Pani masz mnie za zbyt naiwnego!
 — Przyznaj pan, że układasz całą historję, aby wyciągnąć mnie na słówka, i tego Aramisa wymyśliłeś poprostu.
 — Nic nie wymyśliłem, ani nic nie układam, prawdę tylko mówię najszczerszą.
 — Utrzymujesz więc, iż jeden z przyjaciół twoich mieszka w tym domu?
 — Powiedziałem i po raz trzeci powtarzam, iż dom